Bir Psikiyatrist Meselesi

Merhaba arkadaşlar, nasılsınız bakalım, işler nasıl? :// Tamam tamam ben kendi kendimi tokatlarım.
 Şu aralar epey sinirlerim bozuk. Neden mi? Çünkü sanırım aldatılıyorum!!! Üstelik çıkmadığım biri tarafından!!!! O da ayrı ironi tabi, sonra o konuya da geleceğiz. Hani size ilk defa normal bir şey yaşıyorum demiştim ya, yok anacım o iş öyle olmuyormuş. Benim hayatımda illa ki bir bokluk olması lazımmış. Yani bana öyle öğrettiler sağ olsunlar.
 Arkadaşlarımla kavga ediyorum sürekli. Manyak mıyım neyim lan? Durduk yere atarlanıyorum, insanları, onları sevgililerinden ayırmakla tehdit ediyorum falan. Ben de sorunluyum yani anlayacağınız. O yüzden düşündüm taşındım, geçen hafta yaptım bunu, bir psikoloğa görüneyim dedim. Zaten annem de öyle söylüyor, lazımmış bana. Neyse geçen hafta çok üşendim randevu almaya, düşün artık ne kadar üşengecim. İnternetten alacağım lan randevuyu, bir tık ve bittii. Neyse, bugün dedim bir gideyim yanına psikolog amcamın, doğaçlama yapayım, ona da üşendim, son dakikada vazgeçtim gitmekten. Tamam birazcık korkmuş da olabilirim. Belki minnacık da cesaret yoksunluğundan. Ama hayır! Yarın o doktora gidilecek!! Gidilecek de ne diyeceğim adama? "Ben manyağım; alın beni adam yapın." mı diyeceğim? O yüzden düşündüm düşündüm anlatsam diye, önce anlatacaklarımı buraya yazmaya karar verdim. Ne kadar da fantastik ve yaratıcı düşüncelerim var değil mi?
 İlk olarak benim bu hey heyli hallerim bir buçuk ay kadar önce başladı. Birileriyle tanıştıktan sonra hanii.. Daha sonra arkadaşlarıma güvenmemeye başladım; hepsi, en yakın arkadaşlarım bile, gözüme gerizekalılarmış gibi görünmeye başladı. Kendimi "Ben neden bu insanlarla aynı ortamdayım, neden onlarla arkadaşlık kuruyorum?" diye sorgulamaya başladım. Hepsiyle kavga ediyorum her gün böyle, tamam bazen içimden ediyorum, çaktırmıyorum onlara. Eskiden bütün arkadaşlarıma güvenirdim, onların her yaptıklarıyla gurur duyardı. "Kimseye güvenmemen en iyisi" dediğinizi duyar gibiyim. Ama öyle olmuyor işte . Benim dünyamda güvensizlik diye bir şey yoktu ve o zamanlar çok mutluydum. Her gün yeni bir şey yaşamanın heyecanıyla uyanırdım, okulu severdim lan ben. Bu değişimime anlam veremiyorum.
 Kafam her dakika dolu, sürekli bir şeyler düşünüyorum, sorularımı çözemiyorum sonra da çözemiyorum diye ağlıyorum. Çünkü biliyorum nasıl çözülmesi gerektiğini, sorunun her şeyini biliyorum ama olmuyor; o kalem oynamıyor arkadaş! Bunun için debir şeylere ihtiyacım var.
 Sadece arkadaşlarımla kavga etmiyorum, evdekilerle de sürekli tartışma halindeyim, en üzücü olan da o ya! Kendime sıkıntıdan kaçacak yer bulamıyorum. Sürekli sinirliyim, sürekli gerginim, elim yüzüm şişip duruyor, bir de şu lanet boğazım bir türlü durmuyor. Kendimden tiksindim yahu! Bir insan nasıl her bulduğunu yiyebilir? Sadece bulduğumu yesem neyse, bulamayınca da aranıyorum bulup yine yiyorum, yok böyle bir şey! Başım çatlayacak sanıyorum bazen, kendimi çatık kaşlarla buluyorum aynaya baktığımda.
 Bu sinir neyse de, içimde bir boşluk var; "O böyle biri değildi. Sadece değişti. Gittiği yerde onu değiştirdiler." diyor içimden bir ses. Yankılanıyor sürekli beynimde, yine sinirleniyorum. Eskisi gibi kalmasını çok isterdim ama kendi bilir, bu konuda yapabileceğim hiçbir şey yok. Her neyse bu konuyu da kapatmaya çalışıyorum, olmuyor. Böyle yani. Duygusuz bir insan yüzünden ben de bu hallere düştüm. Aptal mıyım neyim? Bilemiyorum, bunu da sizin görüşlerinize bıraktım. İyi geceler, öpüldünüz...

Off

 Kalbim sıkışıyor, ne diyeceğimi bilemiyorum. Sanki hayat çok ağır bir yükmüş ve ben onun altında eziliyormuşum gibi bu his. Zor. Gerçekten zor. Ben.. neyse işte.

Yeter!

 Hayır, neden her şeyi benden bekliyorsun ki? Biraz da sen çabalasan ne olur?

 İnsanları çözdüğümü düşünürüm genelde ama bazı istisna insanlar var ki onları hangi kategoriye koyacağımı bilemiyorum. Niye sürekli benim üstüme geliniyor? Yeter dedim yeter!

Depresyona Gireceğim

 Ulan hepiniz mi manyak çıkarsınız? Hepiniz mi bana karşısınız? Doğruyu söyleyin, seçildiniz de verdiler sizi bana değil mi?
 Zaten darlingim uzak diyarlara göç etmiş, notlarım yerlerde sürünüyor, ödevlerimin hiçbiri yapılmamış, masamın üzerinde bana yalvarır gözlerle bakıyorlar, bir de sizi mi çekeceğim ben ey arkadaş dediğim zalim şahıslar?

OMG!

 Merhaba, millet! Bugün sizlere önemli şeylerden bahsedeceğim. Sanırım aşık oldum! Evet, tamam, bu tuhaf bir şey değil normalde ama söz konusu ben olunca şaşılacak bir konu oluyor.
 Olaylar olması gerektiği gibi gelişti ve ben buna inanamıyorum çünkü ben normal bir insan değilim ve başıma hep saçma şeyler gelir ama bundan şikayetçi değilim tabi ki. Mutluyum ve bunun daimi olmasını istiyorum. Bana şans dileyin! xoxo

Başlangıç Menüsü

 Benim hayatım genellikle sıkıcı şeylerle dolu. Kendim hariç.
 Artık bir yerden başlamak, hayata adım atmak, bir şeyler yapmam gerekiyordu. İlk olarak kendimi düzeltmeye çalıştım. Artık daha olgun bir insan olacaktım. Fakat tahmin edersiniz ki, bunu başaramadım. Günün sonunda, çocuk gibi bir köşeden başka bir köşeye zıplayarak gezdim. Daha sonra insanlarla aramı düzeltmeye çalıştım. Ne yazık ki bazı arkadaşlıklarımı geri kazanırken, kazandığım kadarını diğer bir kısımdan kaybettim. Sıfır artı sıfır, elde var sıfır. Üçüncü olarak, bir yarışmaya katılmaya karar verdim. Eğer kazanırsam, istemesem bile artık bir rolüm olmuş olacaktı. Hikayemsi bir yazı yarışmasıydı ve ben yazının son gönderme gününü kaçırdım. Son olarak burada karar kıldım. Pekala, çok internete girebilen biri değilimdir, üniversite sınavı sağ olsun. Yine de çabalayacağım. Bir yerden başlamam gerekiyor, cidden.

Açılış

 Eh, o zaman açılışı yapalım artık, değil mi?